دیده و دل

شکایت کرد روزی دیده با دل                                  که کار من شد از جور تو مشکل

ترا دادست دست شوق بر باد                               مرا کندست سیل اشک بنیاد

ترا گردید جای اتش مرا اب                                    تو ز اسایش بری گشتی من از خواب

ز بس کاندیشه های خام کردی                             مرا و خویش را بد نام کردی

از ان روزی که گردیدی تو مفتون                            مرا ارامگه شد چشمه ی خون

تو اندر کشور تن پادشاهی                                   زوال دولت خود چند خواهی

چرا باید چنین خودکام بودن                                    اسیر دانه هر دام بودن

شدن همصحبت افسانه ای چند                          حقیقت جستن از افسانه ای چند

ز بحر عشق موج فتنه پیداست                            هر انکو دم ز جانان زد ز جان کاست

بگفت ایدوست تیر طعنه تا چند                             من از دست تو افتادم در این بند

تو رفتی و مرا همراه بردی                                    به زندانخا نه ی عشقم سپردی

مرا کار تو کرد الوده دامن                                     تو اول دیدی انگه خواستم من

بدست جور کندی پایه ای را                                در اتش سوختی همسایه ای را

مرا در کودکی شوق دگر بود                                خیالم زین حوادث بیخبر بود

نه میخوردم غم ننگی و نامی                              نه بودم بسته بندی و دامی

نه میپرسیدم از هجرو وصالی                             نه اگه بودم از نقص و کمالی

ترا تا اسمان صاحب نظر کرد                                 مرا مفتون و مست و بیخبر کرد

شما را قصه دیگرگون نوشتند                                حساب کار ما با خون نوشتند

ز عشق و وصل و هجر و عهدوپیوند                         تو حرفی خواندی و من دفتری چند

هر ان گوهرکه مژگان تو میسفت                           نهان با من هزاران قصه میگفت

مرا سرمایه بردند و تو را سود                                ترا کردند خاکستر مرا دود

بساط من سیه شام تو دیجور                                مرا نیرو تبه گشت و تو را نور

تو وارون بخت و حال من دگرگون                             ترا روزی سرشک امد مرا خون

تو از دیروز گویی من ز امروز                                   تو استادی در این ره من نواموز

تو گفتی راه عشق از فتنه پاک است                     چو دیدم پرتگاهی خوفناک است

ترا کرد ارزوی وصل خرسند                                   مرا هجران گسست از هم رگ و بند

مرا شمشیر زد گیتی تورا مشت                            تو را رنجور کرد اما مرا کشت

اگر سنگی ز کوی دلبر امد                                     تو را بر پای و ما را بر سر امد

بتی گر تیر از ابروی کمان زد                                  تو را بر جامه و مارا به جان زد

ترا یک سوز و ما را سوختنهاست                            تو را یک نکته و ما را سخنهاست

تو بوسی استین ما استان را                                 تو بینی ملک تن ما ملک جان را

تو را فرسود گر روز سیاهی                                    مرا سوزاند عالم سوز اهی

سلام امیدوارم از طولانی بودنش خسته نشده باشید ازتون میخوام نظر ارزشمندتون رو راجع به شعر فوق بگید .در ضمن شعر از  بروین اعتصامی بود